تاریخچه ی روند تکاملی انسان (4)
شکل های پیشین انسان
پژوهش تکامل انسان در حال حاضر به سه طریق انجام می شود:
1. آزمایش و تنظیم بازمانده های فسیلی در حد امکان به ترتیب قدمت تاریخی آنها.
2. آزمایشهای زیست شناختی مولکولی، همانندی پروتئین ها و توالی DNA انسان و آدم نمایان.
3. بررسی افزارهای یافته شده و آثار بازمانده اقامتگاهها و نظایر آن. مدارک به دست آمده را بر اساس مطالعه راجع به اقوامی که در مناطق مختلف هنوز از طریق شکار و جمع آوری مواد گیاهی تغذیه میکنند، میتوان توضیح داد.
یکی از مختصات مهم و قابل توجه نخستیان پیش انسان این است که انها زندگی خود را از حالت درخت زی بصورت زمین زی در ساوان ( جلگه های علفزار با درختهای پراکنده) تبدیل کردند.
قدیمی ترین سندی که تا کنون از نیاکان آدم نمایان به دست آمده، بصورت پروپلیوپتیک است که حدود 30 میلیون سال قبل در افریقا می زیسته و احتمالا شکل اولیه ی انسان، آدم نمایان و میمونهای دنیای قدیم بوده. اژیپتوپیتک Aegyptopithecus (مربوط به 25 میلیون سال قبل) که در مصر کشف شده و نیز دریوپتیک Dryopithecus که در آسیا، افریقا و اروپا در 20 میلیون سال قبل میزیسته و فسیل آن، از جمله در آلب سواب (بخشی از آلمان) یافته شده است، نیای مشترک انسان و آدم نمایان منظور میشوند. از بازمانده ی اسکلت این جانداران چنین بر می آید که آنها موجودات تقریبا ویژگی نیافته بوده اند.
Dryopithecines (23,000,000 bc) were the common ancestors of both apes and humans
در گذشته تصور می رفت که توسعه ی نژادی انسان در فاصله ی 20 تا 16 میلیون سال قبل از آدم نمایان جدا شده باشد. ولی نتیجه آزمایشهای متعدد و مستقل از یکدیگر جدایی خط تکاملی اورانگوتان از مسیر تکامل انسان را در 10 تا 15 میلیون سال قبل نشان می دهد. این جدایی برای گوریل و شمپانزه 5 تا 9 میلیون سال قبل است. بنابراین نیای مشترک بعدی (آخری؟) انسان و آدم نمایان قاعداتاً راماپیتک Ramaptithecus بوده است. در این باره نظر دیگری هست که میگوید، این نیای مشترک به شکل دریوپتیک معروف به پروکنسول بوده است. فسیل های راماپتیک به دست آمده از افریقا، آسیا و اروپا مربوط به 16 تا 8 میلیون سال قبل اند. راماپتیک در ساوان سکونت داشته و گاهگاه سرپا می ایستاده و چشم به محیط اطراف خود میدوخته است؛ ردیف دندانهایش به شکل V بوده و شباهتی به قوس دندانهای انسان و دندانهای آدم نمایان نداشته. ولی از جدیدترین آثاری که از گروه راماپتیک و در ضمن سیواپتیک Sivapithecus به دست آمده است، دست کم فقط میتوان گفت که این دو نیاکانِ اورانگوتان بوده اند.
Ramapithecus wickeri (14,000,000 - 10,000,000 bc) used bones as tools
*انسان شدن
در حدود 4 تا 7 میلیون سال پیش، وضع آب و هوا تغییر کرد و باعث شد که مساحت ساوان در افریقا افزایش یابد. انواع مختلف جانوران مردند و نسلشان منقرض شد؛ به ویژه انواع جدید سُم داران پدید آمدند. سرپا ایستادن و روی دو پا راه رفتن احتمالا به علت شرایط زندگی در ساوان بوده که دستها آزاد میشده، افزارها را به کار می برده و ماده های غذایی را به دست میگرفته و به دهان می گذاشته است، به این ترتیب، کار دهان آسانتر شد، عضله جویدن تا اندازه ای تحلیل رفت و جمجمه همراه با بزرگتر شدن پوشش مغز تغییر شکل یافت. در چنین وضعی که دست برای انجام کارهای مختلف آزاد گشت، مغز رشد کرد و بزرگتر شد.
منظور از هومینوزاسیون (انسان شدن) توسعه نشانه های ویژه نوعی انسان است که فرایند تکاملی آن میلیونها سال طول کشیده. بین "هنوز جانور" و "هم اکنون انسان" خط مرزی کاملا مشخصی وجود ندارد. توسعه بیشتر و پیشرفته تر نیز همیشه به وسیله ی افراد بیشمار و در درون جمعیتها روی می دهد. از اینرو انتقال از جانور به انسان هرگز نمیتواند در افراد جداگانه تحقق یابد. مطمئن ترین نشانه ویژه ی جاندار برای انسان شدن، در واقع توانایی فکری اوست که بوسیله ی بازمانده های فسیلی قابل شناسایی نیست. از اینرو برای تشخیص توانایی فکری پیشرفته، افزارهای تولید شده را مورد استفاده قرار می دهند.
سلام دوستان؛